Malawi 2014

8 juli 2014 - Lilongwe, Malawi

Een heel jaar lang ben ik samen met de World Servants groep uit Assen bezig geweest met acties voeren om geld in te zamelen. World Servants is een organisatie die projecten organiseert voor jongeren en volwassenen in ontwikkelingslanden. Ik had me samen met drie anderen uit de Assense actie groep opgegeven om naar Malawi te gaan. In Malawi, in het dorpje Kasambankholi gaan we samen met de bevolking aan de slag om een schoolgebouw met twee klaslokalen, latrines, een meisjes verschoningsruimte en een lerarenwoning te bouwen.

Met dit reisverslag wil ik u laten zien hoe ik de reis naar Malawi heb beleefd, hoe mensen leven in Malawi, hoe ze daar omgaan met armoede en bovenal hoe geweldig het was en hoeveel wij als westerse bevolking kunnen leren van de mensen daar. Ik hoop dat u door de verhalen ook een stukje meekrijgt van het goede gevoel, de motivatie en de inspiratie die ik heb opgedaan tijdens het project.

Dag 1:

Vanochtend stond ik op met het onrealistisch lijkende gevoel dat het vandaag toch eindelijk zo ver is. Om half 11 kwamen opa, oma, Josien(een vriendin) met haar zus en Marijn(mijn vriend) om me uit te zwaaien. Om 11 uur vertrokken we

Nederland vanuit de luchtnaar Nijkerk met papa en Marijn. Daar aangekomen nog 1,5 uur wachten tot we dan echt afscheid konden nemen en in de bus richting Brussel konden stappen.  Eindelijk waren we klaar met al dat afscheid nemen, voor mijn 

gevoel was ik daar al een week mee bezig.

In Brussel inchecken, douane en in het vliegtuig, dat ging best snel. 

 

 

Dag 2:

Na een paar uur geslapen te hebben landen we om half 7 in Ethiopië. Als we het vliegveld binnenlopen komt ons meteen een Afrikaanse etensgeur tegemoet. Mensen in allerlei verschillende gewaden, maar ook mensen in westerse kleding lopen rond of liggen op stretchers. Er is op het vliegveld zelfs een bid ruimte voor mannen en vrouwen gescheiden. Na een tijdje weer inchecken  en in het vliegtuig naar Lilongwe.  Onderweg in het busje dat ons naar het vliegtuig brengt  zien we een groen geblakerd vliegtuig en een zwerfkat die over de landingsbaan loopt. Wauw.. we zijn in Afrika.

Na 4 uur in het vliegtuig gezeten te hebben zijn we al in Malawi. Er staat een  old school World Servants bus op ons te wachten waarmee we naar Kasambankholi rijden. De busreis is echt niet te beschrijven, alles is zo anders. We zagen karren met koeien ervoor gespannen, Bosjesmannen, iemand die zwaaide met een stokje waar muizen opgeprikt waren, overal mensen aan het werk, fietsend, met z’n twintigen achterop een kar. Iedereen staarde en zwaaide naar ons alsof we beroemd waren. De natuur viel ook heel erg op doordat het nog echt puur was, niet gecontroleerd door mensen. Een paar keer hadden we pech en maakte de bus rare geluiden, maar dit werd handig opgelost door onze bus een flinke hoeveelheid water te geven(??het ontvangst in Kasambankholi).  Na een tijdje gingen we de verharde weg af, het was inmiddels ook al donker.  Hierdoor begon de busrit echt te lijken op een achtbaan, geheel onverwacht gingen we door kuilen, heuvels of hingen we schuin.

Na ongeveer 6 uur komen we aan in Kasambankholi. We worden opgewacht door een groep Malawianen die ons allemaal enthousiast een hand gaven(een aparte hand shake waarbij ze eerst schudde dan knepen en dan weer schudde). Het eten stond al klaar en het was verrassend lekker.

De wc’s nog even geïnspecteerd, het was een hokje met een gat in de grond. Oh help hoe moet ik daar in richten? En hoe kan ik daar ooit een grote boodschap in doen? Lichtelijke stres, maar dat is van latere zorg nu maar meteen slapen op de matrassen en onder de klamboes die al klaar lagen want we waren dood op.

Dag 3:

Heerlijk geslapen, was wel wat gedesoriënteerd toen ik wakker werd (o ja ik ben in Malawi). Rijstepap als ontbijt gehad, dat was niet lekker. Na het ontbijt hadden we het eerste Goede Morgen Gesprek (GMG). Dat is een gewoonte van World Servants om elke ochtend een soort verdieping gesprekje  te hebben waar in je jezelf en elkaar beter leert kennen, de groep is dan opgedeeld in kleinere groepjes. 

Daarna hebben we gedanst en gezongen met kleine kinderen en oudere vrouwen wat erg leuk was. Jammer alleen dat zij hele mooie liedjes kenden en wij alleen maar kinderliedjes zongen.
De "WC"Ook heb ik vandaag mijn eerste uitdaging overwonnen, ik heb een grote boodschap gedaan in de latrine! Dit voelde echt als een overwinning.

In de middag was de officiële openingsceremonie, die werd vertaald door Vincent(Malawiaanse leider van het project). We hebben twee kippen en een geit gekregen. We waren even bang dat ze de geit voor onze ogen gingen slachten, maar dat viel gelukkig mee.

Vandaag ook met de kok gepraat, hij is één van de weinigen die Engels kan. Hij kon ons het één en ander vertellen over de bevolking. Hij vertelde dat de kinderen die in Kasambankholi naar school gaan ongeveer 6 kilometer moeten lopen. Hijzelf komt niet uit Kasambankholi en kookt alleen voor World Servants groepen.

 

Dag 4:

Vandaag de eerste bouwdag, yes! In de ochtend hadden we eerst kinderwerk samen met Aukje, Ilse en Sietske. Dat was echt ontzettend leuk, de kinderen waren zo enthousiast. We hadden van te voren maskers uitgeknipt en de kinderen mochten ze inkleuren. Toen ze klaar waren met het kleuren van de maskers en ze allemaal op hadden gehad gaven de kinderen de maskers terug. Terwijl ze ze gewoon mochten houden. Ik vond dat best bijzonder, ze waren al heel blij met maskers die ze maar heel even op hebben gehad. De leraar zei dat hij ze nog een keer gaat gebruiken.  Na het maskers maken hebben we nog schipper mag ik over vaWilt u hem opnieuw opdoen?ren gedaan.

Na het kinderwerk was het tijd om de bouwkleding aan te doen. Mijn taak was meegaan met de truc. Samen met een paar Nederlanders en een hele boel Malawiaanse mannen gingen we achterin de truck zitten. Dat was echt super leuk! Ze zongen en dansten(?!) achterop de truck. We hebben ze “Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!” geleerd. Met de truck gingen we zand halen voor het maken van cement. We dachten eerst, hoe gaan we dat doen met zand scheppen want we zijn met zo veel en er zijn maar vier scheppen, maar we gingen allemaal om de beurt scheppen.

 

Dag 5:

Vandaag is het zaterdag, we gaan niet bouwen maar een spel doen om de mensen, het dorp en de cultuur beter te leren kennen: de Malawi Xpress. Het was heel leuk! De groep werd verdeeld in kleinere groepjes. We moesten onder andere water halen bij de pomp, vuur maken, takken op je hoofd dragen(vrouwen hebben bij het hout halen hele bossen takken op hun hoofd) en we gingen een wandeling door bijliggende dorpjes maken. Voor het spel moesten we ook het Malawiaanse volkslied uit ons hoofd kennen. We gingen bij een groepje mannen zitten en vroegen of ze ons het wilden leren. Dat wilden ze wel. Opeens zaten we in een hele grote kring met allemaal kinderen en mannen het Malawiaanse volkslied te zingen. We hebben hun het Nederlandse volkslied ook nog geleerd, wat heel grappig was. De bevolking hier is zo lief  en blij met kleine dingen. Alleen onze aanwezigheid zorgt er al voor dat ze zich speciaal voelen en dat ze motivatie krijgen om zelf ook te gaan bouwen vertelde Vincent. Ze hebben zo weinig maar geven toch zo veel.
Dansen met de plaatselijke bevolking

Vincent is de hoofdleider van het project hij werkt bij het CCAP (Church of Central Africa Presbyterian), dat is een kerk en ook een organisatie die zich inzet voor ontwikkelingsprojecten in Malawi. CCAP werkt samen met World Servants.

In de avond werd de winnaar bekend gemaakt van de MalawiXpress(onze groep jippie!) en kregen we rokken voor de kerk van de volgende dag, Ook kregen we ansichtkaarten die we naar huis konden sturen. Die heb ik gelijk zo vol mogelijk geschreven.

 

Dag 6:

In de ochtend gingen we naar de ´kerk´.  Het zou om 9 uur beginnen maar het begon uiteindelijk om 11 uur. We zaten tijdens de kerkdienst in letterlijk in de bosjes. Normaal hadden ze hem ergens anders maar ze wilden dat wij in de schaduw zaten. Aan het eind van de kerkdienst zei Henri, onze (Nederlandse) hoofdleider, dat het in zijn kerk gebruikelijk was om iedereen een ‘goede zondag’ te wensen en een hand te geven. Wat er toe leidde dat alle mensen ons een hand gaven en ons een ‘Sabata Iwemi’, begon toe te wensen. Ik heb iedereen denk ik wel drie keer gehad zo lang ging het door. 

Later op de dag gingen we de vrouwelijke bevolking leren breien, een idee van het cultureel staflid Annelies.  Dat was heel gezellig, ze wilden het erg graag leren. Omdat de vrouwen in het dagelijks  leven al veel met hun handen doen hadden ze het vrij snel onder de knie.  We gaan nog meerdere keren een brei cursus doen. Hopelijk kunnen ze uiteindelijk zelf ook mutsjes en andere dingen breien. Het idee is dat we ze als we bijna weggaan wol en brijnaalden meegeven, daarvan kunnen ze verschillende dingen breien die ze dan hopelijk weer kunnen verkopen en daarvan weer nieuw wol kunnen kopen.

Er was ook nog een voetbalwedstrijd georganiseerd  Malawi tegen Nederland. Omdat er bij ons meisjes mee voetbalde mochten er ook meisjes in team Malawi mee voetballen.Brei cursus

 Als avondeten hebben we rijst, een hele aardappel en sla met tomaat en ei gehad. Erg lekker, we hebben maar geluk met zo’n goede kok. Als avondprogramma hebben we bingo gedaan.

Tot nu toe bevalt het hier uitstekend. Ik mis mijn mobiel niet, maar Marijn wel. Het is best raar maar ook wel weer lekker om geen tijd en datum te weten. Ook voelt het apart om hier geen spiegels te hebben. Ze hebben hier geen ramen maar breeze blokken(blokken met figuurtjes er in) dus daar kun je jezelf ook niet in zien en ik heb maar een mini spiegeltje.

 

Dag 7:

MetselenIn de ochtend ging het GMG gesprek over complimenten, vandaar het briefje. Je kreeg een compliment en je moet een compliment geven voor iemand thuis die je nog niet eerder hebt gegeven. Na het GMG gingen we bouwen. Samen met Marlies , Nada Lisa, later Vincent, Luka (een bouwvakker die werkte voor CCAP)en een plaatselijke bouwvakkers gingen we aan de slag met het metselen van de rechter muur van het schoolgebouw.  We moesten op een stijger staan. Het was heel leuk en het ging ook best snel, ik had nog nooit eerder gemetseld. Luca en de andere man waren wel verbaasd hoeveel pauzes wij namen en dat we dat op vaste tijden deden. Helaas mochten we het muurtje niet afmaken omdat we hoger moesten op de stijger en dat was volgens Martin (technisch staflid) te gevaarlijk. Hoewel we luid protesteerden moet ik achteraf wel zeggen dat het eigenlijk toch wel te gevaarlijk was. Toen er nog niemand opstond stortte hij al in.  De Malawianen moesten erg hard lachen toen we vertelden dat we niet verder mochten, ze vonden ons maar watjes.

Daarna heb ik nog meegeholpen met breien. Er waren echt heel veel vrouwen, er waren zelfs te weinig breinaalden.

Ik schrijf nu terwijl er een stel kinderen maar door en door gaat met zingen en dansen echt niet normaal, Het wordt hier om 6 uur al donker en gaan de kinderen en volwassenen naar huis. Als het begint te schemeren zingen de kinderen het meest.

Na het eten werden Marlies en ik uitgeroepen tot Bob de Bouwers van de dag omdat we doorgingen in onze pauze en perse ons muurtje af wilden maken. Hierna werden ‘de groetjes’ van familie en vrienden in Nederland voorgelezen. Dat was echt leuk, een soort Sinterklaas gevoel. Jammer genoeg geen berichtje van Marijn maar wel één van mama!

 

Dag 8:

We zitten hier alweer een hele week!

In de ochtend had ik kinderwerk met Myrthe, Marlies en Carmen. We gingen iets over Nederland vertellen met foto’s en we beeldden het verhaal van de bruiloft in Kanaän uit, ik was Jezus.  Daarna gingen we papieren vlaggetjes uitdelen waar de kinderen van groep 4, 5 en 6 aan de ene kant iets wat zij denken hoe Nederland eruit ziet en aan de andere kant hun wens. Het was op zich best heftig want de leraar had opgeschreven als wens dat hij wilde dat hij in Nederland was geboren en een huis had.

Sommige kinderen hadden opgeschreven “Ik wilde dat ik in Nederland naar school kon” en zelfs één had opgeschreven ik wilde dat ik blank was. Dat raakte me echt. De meesten hadden leraar, verpleegkundige, chauffeur of adviseur opgeschreven. We hebben nog een spel gedaan met de bal en daarna mochten ze met de grote opblaas bal spelen, waar ze echt als beesten op af renden.

Na het kinderwerk weer bouwen en na het bouwen heerlijk gedoucht met Myrthe. Er kwam echt super veel oranje van mijn gezicht en armen af.  Met z’n tweeën gebruikten we één emmer water en we hadden nog over(!!). Als je nagaat

De tweede keer kinderwerkhoeveel we thuis gebruiken is dat echt enorm weinig.  Na het eten hadden we nog een avondprogramma over identiteit, op zich leuk maar iedereen was kapot.

 

 

 

Dag 9:

Eerst weer lekker ontbeten, er is hier elke dag één boterham voor iedereen waar ik pindakaas met hagelslag op smeer. Echt heerlijk, ik zie er elke avond weer naar uit. Ook de rijstepap is steeds beter te verteren, ik doe er nu schuddebuikjes(speculaas stukjes) doorheen.

Rennen met emmers

Bij het bouwen een muurtje afgemetseld, geholpen met het plaatsen van breeze blokken, en heen en weer gerend met emmers die gevuld moesten worden met cement. Kortom, lekker gebouwd, we zijn al best ver.

Daarna weer ‘gedoucht’ want zat onder het cement. Als toetje hadden we.. TAART. Voor iedereen die jarig was in het project, hij was heerlijk! En nu lig ik  al op bed, om half 8, wow..

 

 

Dag 10:

Vandaag jammer genoeg niet heel veel motivatie op de bouw. Ik heb wel wat gedaan maar ik vond het niet leuk. Hopelijk is het morgen beter. Ik weet niet of ik nog een keer met World Servants mee zou gaan omdat het echt vooral gefocust is op bouwen, aan de andere kant is het dan wel echt zichtbaar wat je hebt neergezet.  .

Avond eten koken.Om drie uur kon ik gelukkig al stoppen met bouwen want ik mocht helpen met koken. Samen met Thera, Sarah en de vrouwen die normaal voor ons koken(de manlijke kok was vertrokken naar een ander project). Het was best leuk ondanks dat we niet ontzettend veel konden doen. We hebben pannenkoekjes gemaakt als toetje. Voor de groep van het CCAP hebben we ook pannenkoeken gebakken.

 

 

Dag 11:

In de ochtend ben ik weer mee geweest met de truck om zand te halen. Na de pauze heb ik geholpen met het stuk boven de ramen te metselen. Luka, die eerst al mijn stenen recht legde en opnieuw deed, zei dat ik echt vooruit ging en legde bijna geen een meer recht, yes!

Na het metselen ging ik samen met Marlies breien met de vrouwen.  Het breien was erg leuk. Ze vragen wel heel veel aandacht van je als je eigenlijk met iemand anders bezig bent maar dat zal wel in de cultuur zitten denk ik. Voor de rest

De school na 9 dagenzijn het stuk voor stuk hele lieve vrouwen. Wel jammer dat ze niet zo goed Engels kunnen.

In de avond hadden we evaluatie over het project.  Wat wel nuttig was. Met een groepje hebben we daarna nog bij het kampvuur gezeten. Iemand had marshmallows mee, heerlijk!

 

Dag 12:

Our protectorWat gaat de tijd toch snel, nu alweer de twaalfde dag. We gaan vandaag met de bus naar Safari. Het is acht uur rijden.  De natuur is echt zo anders dan in Nederland, zo mooi en er is bijna geen bebouwing. Denk dat ik daar in Nederland wel weer aan zou moeten wennen.

Aangekomen in het safaripark moesten we daar eerst wachten tot we aan de beurt waren. De plek waar we moesten wachten was ook al enorm mooi. Het was aan een meer en je zag in de verte nijlpaarden zwemmen. Tijdens 

de safari hebben we bavianen, impala’s die er springend vandoor gingen, ook zijn we uit de auto geweest om de nijlpaarden beter te kunnen bekijken.  De zonsondergang was daar ook erg indrukwekkend.

Na de safari reden we naar onze verblijfplaats voor de nacht, Van te voren zagen we de bordjes restaurant al staan. Toen we binnen kwamen konden we onze ogen niet geloven, het was een normaal restaurant en ze hadden pizza en patat! Het was overheerlijk. Waar we sliepen bleken allemaal super schattige kabouter plop huisjes te zijn. Myrthe, Marlies, Carmen en ik sliepen met z’n allen in één huisje wat heel gezellig was,  We hadden een douche (ook al was het een miezerig straaltje), licht en een heerlijke zit wc. Enig nadeel was wel dat er overal hele dikke spinnen waren, één viel op Myrthe’s lip.

 

Dag 13:

Na een beetje een onrustige nacht in ons huisje werden we om 6 uur wakker gemaakt en moesten we om 7 uur weer aan het ontbijt zijn. Het ontbijt was wonder boven wonder geen rijstepap maar brood, ei en banaan. Ook was er koffie, thee en sap. Hmm echt verwennerij. Om half 8 vertrokken we alweer. We gingen naar een Afrikaanse kerkdienst van CCAP die in het Engels was. Helaas was er alsnog niet zo veel van te verstaan maar wel erg leuk om te zien. Wij hebben daar ook nog Heel mooi uitzicht vanaf een brugtwee liedjes gezongen. Achteraf kwamen we erachter dat het mannen en vrouwen gescheiden was en wij zaten gewoon in het midden.

Toen gingen we weer naar het Safari park omdat de laatste groep de vorige dag niet meer kon omdat het te donker was. We hebben op hen gewacht op een hele mooie plek bij een rivier waar we aapjes en nijlpaard poot afdrukken zagen. De groep die op safari was geweest kwam helemaal enthousiast terug want ze hadden een olifant gezien en die had hun ook nog eens geprobeerd aan te vallen.

In de avond hadden we heerlijke chocolade taart omdat Roelanda jarig was. Daarna weer ‘de groetjes’ ik hoopte op wat van Marijn maar helaas kwamen die niet, maar gelukkig wel van mama.

 

Dag 14:

Deze ochtend hadden Doortje en ik het GMG gesprek voorbereid. Het ging over wat we aan ons zelf zouden willen verbeteren en wat we aan de wereld zouden willen verbeteren en hoe. Het was een groot succes, iedereen vond het erg leuk.

De groep van de Parents-Teacher AssociationVandaag was geen bouwdag voor Doortje en mij want we gingen Story Telling doen. Dat houdt in dat je naar een andere plaats gaat waar een World Servants groep was geweest om mensen te interviewen over het effect dat het heeft gehad. Vincent ging met ons mee als tolk. We interviewde de bevolking van Kanjazi, er was in 2011 een World Servants groep bij hun geweest. We interviewden de dorpshoofden, één vrouwelijke lerares die in de door WS gebouwde leraren woning is gaan wonen, vier schoolmeisjes en een hele groep van de Parents Teacher Association. De verhalen waren heel erg positief. Ze vertelden dat hun kijk op blanken en de rol van de vrouw totaal was veranderd. `We werkten samen met één hart` zeiden ze. Hopelijk zijn de effecten in Kasambankholi ook zo positief.

In de avond hadden we getuigenissen van mensen die vertelden hoe ze in aanraking waren gekomen met het geloof. Dat waren wel bijzondere verhalen om te horen. Als afsluiting van de avond gooiden we de briefjes die tijdens de door Doortje en mij voorbereide GMG waren geschreven in het vuur als een symbolisch gebaar.

 

Dag 15:

Vandaag ging het niet zo soepel op de bouw omdat de Malawiaanse tijd en structuur helaas niet overeen komt met de Nederlandse. De markt stond vandaag voor een groep mensen op de planning(ook voor mij) eerst zouden we ervoor niet kunnen bouwen maar toen kwam de directeur van het CCAP en een man van de albino vereniging (die zelf ook albino was) waardoor we later weggingen en toch nog even konden bouwen. Na twee ramen opnieuw gekalkt te hebben gingen we naar de markt. Die was echt enorm kleurrijk en druk en iedereen staarde en schreeuwde naar je.  Dat was best ongemakkelijk. Daar heb ik drie rokken gekocht en een tros bananen.

Bij terugkomst meteen omkleden en inpakken want we gingen bij de plaatselijke bevolking logeren! We sliepen bij Fredson. Het was ongeveer twintig minuten lopen naar zijn huis. In het dorpje waar we doorheen liepen schreeuwde hij tegen de een na de ander dat we zijn logees waren. Ondertussen had zijn buurman zich ook bij ons gevoegd. Hij woonde best ruim, maar hij had geen meubilair alleen een mat en drie posters(waarvan twee dezelfde) aan de muur. Hij liet ons vol trots zijn erf zien, dat er inderdaad erg mooi uitzag. Hij had kippen, duiven, geiten en honden en hij verbouwde Tabac en maïs waar ze misjima van maakten. Ze oogsten één keer per jaar maïs wat genoeg is voor een heel jaar.

Van te voren waren we al gewaarschuwd dat we waarschijnlijk een kip zouden krijgen om mee te nemen. Bij ons zeiden ze echter dat we maar een mooie moesten uitzoeken en dat we die ook wel zelf konden vermoorden en slachten.. Eerst vroeg hij of ik het wilde doen maar gelukkig wilde Sander het doen! Het ene moment zat de kip nog rustig maïs te eten, het volgende moment lag hij na schokkend op de grond. Toen kreeg ik de nog warme kip in mijn handen omdat hij geplukt moest worden en dat heb ik wonder boven wonder gedaan.  Daarna kreeg ik een soort culturele adrenaline omdat ik iets gedaan had wat ik nooit had gedacht te doen. Als je me toen een kip in mijn handen had gegeven en gezegd dat ik hem moest vermoorden had ik dat denk ik nog gedaan ook.

Koken met de familie van FredsonNa mijn ‘heldendaad’ werden alle stappen van het bereiden van de kip nauwkeurig uitgelegd en ik mocht met alles helpen.  Ook met het maken van misjima mocht ik helpen.  Dat was een soort deegbal gemaakt van maïsbloem en water dat erg moeilijk weg te krijgen was. Als enige van het groepje heb ik hem helemaal opgegeten wat denk ik nog steeds door de culturele adrenaline kwam. We hebben ook nog met ze pannenkoeken gebakken en gegeten(we hadden mix mee). De kip was heerlijk! Ze eten hier ook de kop, de poten en de botten van de kip op. Dat heb ik maar niet gedaan.

Na het eten had Fredson een lijstje met allemaal vragen die hij ons wilde stellen, we hadden hem gezegd dat hij alles mocht vragen. Hij vroeg onder andere: hoe gaat jullie bruiloft enf? Maar ook: hoe gaan jullie om met HIV? Best bijzonder dat hij dat durfde te vragen. Ook misverstanden werden de wereld uitgeholpen. Ze dachten bijvoorbeeld dat we in Nederland met onze broers of zussen trouwden en dat we uit verschillende landen kwamen.

Uiteindelijk gingen we slapen op de rieten mat waar we ook op gegeten en gepraat hadden. Het lag niet eens zo verkeerd alleen erg hard. Hij kwam nog even bij ons om ons om te zeggen dat hij wel de hele nacht radio luisterde of wij dat ook een probleem vonden, “Oh no, it’s okay you can do that”. Waarna Malawiaanse popmuziek keihard door het hele huis schalde.

Wat een ervaring..

 

Dag 16:

Na op zich best lekker geslapen te hebben op de grond werden we om kwart over 6 gewekt door Fredson. Hij stond erop dat we ons wasten. We hebben nog een paar foto’s gemaakt voor het huis met de hele familie. Voordat we terug gingen naar ‘huis’ liet hij ons nog een Malawiaanse begraafplaats zien.  Het stelde niet heel veel voor, we mochten er ook niet in. Waar iemand begraven was waren er bamboetakken gebogen.Hard aan het werk op de laatste werkdag

Weer terug in Kasambankholi hadden de andere groepen het ook heel leuk gehad bij hun nacht bij de lokale bevolking. Maar vandaag was ook de laatste bouwdag. Ik heb echt als een malle geschept en gemetseld. De school moet nu alleen nog een vloer in, de latrine en de verschoningsruimte is half af en de leraren woning ook. Het was een zware maar gezellige bouwdag.           

s’Avonds ging het over dienstbaarheid, we hebben een brief geschreven die over een half jaar thuis wordt bezorgd.

 

 

Dag 17:

De afscheid dag, bah. Het laatste GMG gesprek. Ik vond hem heel fijn afgesloten omdat ze zeiden dat ze het knap van me vonden dat ik me had opgepakt nadat ik zo’n dip had gehad. Dat had ik echt niet verwacht.

In de ochtend toch nog even gemetseld bij de latrines en gekeken bij het kinderfeest. Ze hadden pannenkoeken voor de kinderen gebakken en allemaal spelletjes georganiseerd.  En toen.. ging het overal voor goed uit. We hadden een afscheidsceremonie waar verschillende belangrijke personen hun zegje deden.               

De officiële opening van het schoolgebouwDaarna werd er voor ons gezongen door de ‘Catholic Woman Association’ (waar voornamelijk mannen in zaten). Vervolgens werden er cadeaus uitgedeeld aan de mensen die ons geholpen hadden. De bouwvakkers kregen allemaal een bouwbroek van ons. Eén was er zo blij mee dat hij zei dat hij hem als kerkbroek ging gebruiken. We zouden samen eten met de mensen die ons geholpen hadden tijdens het project, maar omdat er zo veel extra mensen waren mochten de mensen die een cadeautje kregen niet mee eten. Dat was wel wat apart voor ons omdat de mensen die we het beste kenden nu niet mee aten. We kregen nog een geit maar die is voor de volgende World Servants groep. In de avond was er nog een kampvuur met een paar locals.

 

Dag 18:

Nee ik wil niet uit bed, mijn lekkere bedje ik wil hier niet weg! Afscheid nemen is stom, volgens mij was ik één van de weinigen die zich verdrietig voelde. Ik ga het zo missen. We werden (na iedereen’s handen geschud te hebben) uitgezwaaid en uitgezongen door het hele dorp.  Degene die ‘die zien we nooit meer terug’ zong kon ik wel slaan.

We reden naar de toeristenmarkt in Lilongwe. Iedereen wilde je van alles verkopen, ze konden zelfs een beetje Nederlands “Kijken, kijken niet kopen”. Ik werd er op het begin echt gek van. Uiteindelijk heb ik toch één grote olifant, een pennenhouder, een soort stenen schilderij en een jambe voor Marijn. Daarna gingen we pizza eten, hmm. Helaas ligt het wel wat zwaar op de maag.

hulp schoonmakers

Nu zitten we in het klooster waar we vanavond slapen. Ik heb een éénpersoons kamer, wel lekker die privacy maar het voelt ook een beetje dubbel. Normaal gesproken heb je zoveel mensen om je heen.

Avonds hadden we de ‘mooie momenten avond’, het was kort maar wel leuk. Hierna snel naar bed. Eerst nog even heerlijk warm en lang douchen, nog even geschreven en toen heerlijk in mijn schone bedje.

 

 

Groepsfoto!Dag 19:

Vandaag gaan we! In de ochtend voor de laatste keer rijstepap. Om 10 uur waren we op het vliegveld in Lilongwe en moesten we afscheid nemen van Donald(de chauffeur) en Vincent. Vincent was een beetje emotioneel, ik ga ze echt missen.

Om 8 uur Ethiopische tijd (één uur verschil) landden we. Om 5 voor 12 vertrekken we weer richting Brussel. Ondertussen hebben Marlies en ik chocola gekocht en gegeten, mensen gekeken en geregenwormd. We hadden in de eerste vlucht om 4 uur al een soort van avond gegeten en later om 2 uur s’avonds kregen we nog eten. Vooral veel geslapen deze vlucht maar ook geleerd hoe ik moet pasjansen.

 

Ontvangst commitéDag 20:

We zijn nu weer aan het opstijgen vanuit Parijs. We zijn bijna in Brussel. Echt niet te geloven dat we bijna thuis zijn. De buschauffeur die ons van Brussel naar Nijkerk bracht miste een afslag waardoor we later aankwamen. Dat was Donald nou nog nooit gebeurd, hoe donker en hobbelig het ook was. 

Het ontvangst was best emotioneel. Heel apart om weer in Nederland te zijn, al die gebouwen. Mijn ouders, mijn tante en mijn broertje kwamen me ophalen. Onderweg zijn we nog even bij een benzine tank station gestopt om chips te halen. Daar had ik zo'n zin in! 

 

 

Ik heb enorm veel geleerd van dit project. Vooral heb ik geleerd te delen, en andere mensen het te gunnen als ze meer hebben dan ikzelf. In Malawi was niemand verwijtend terwijl ze wisten dat wij meer spullen en geld hadden dan hun, ze waren alleen maar heel dankbaar dat wij er waren. Die positieve instelling hoop ik echt vast te houden in Nederland. Ik ben nu alweer een tijdje terug in Nederland en nog steeds kan ik kleine luxe dingen die eerst heel normaal leken echt waarderen.  Maar ook weet ik nu dat hoe we hier in Nederland leven we best met bepaalde dingen kunnen minderen en dan nog steeds gelukkig kunnen zijn.

Ik wil alle mensen bedanken die onze World Servants Assen groep heeft gesponsord zodat we op project konden. Dit is echt een ervaring die je nooit meer vergeet. Ik raad iedereen aan om ook mee te gaan met World Servants of om met een andere organisatie, of zelf georganiseerd ontwikkelingswerk te doen. 

Meer informatie over worldservants: http://www.worlservants.nl

Foto’s

8 Reacties

  1. Irene:
    18 augustus 2014
    Lieve meel, wat een super leuk en mooi verhaal! Ik ben echt trots op je dat je dit het hele jaar hebt doorgezet en dat je zo veel bereikt hebt :) Topper!
    Liefs, Irene
  2. Harry Harmsen:
    18 augustus 2014
    Heel mooi, Melanie, om zo uitgebreid je belevenissen te lezen. Bedankt. Succes met het "vasthouden van die positieve instelling". Hopelijk lukt het om daar ook anderen door te inspireren.
  3. Zwager 2:
    18 augustus 2014
    topper! mooi geschreven!!
  4. Ingrid Meier:
    21 augustus 2014
    Wat leuk dat je dit verhaal met iedereen wilt delen Melanie! Het geeft mij echt een completer beeld van jullie belevenissen. Dank je wel!
  5. Wytse Wijbenga:
    25 augustus 2014
    Ik heb grote bewondering voor je moed, je ijver, je aanpassingsvermogen en je betrokkenheid. Ik ben erg trots op je.
  6. Erik:
    28 augustus 2014
    Melanie,

    Ik heb je verslag met zeer veel plezier gelezen! Wat goed dat je jezelf zo mooi bent tegen gekomen.
  7. Henri:
    29 augustus 2014
    Hey Melanie! Wat een mooi verhaal zeg. Tof om zo onze belevenissen weer terug te lezen, en je kunt leuk schrijven! En gaaf om te lezen dat dit een ervaring was om nooit te vergeten.
    Hopelijk zie ik je op het festival.
    Groetjes, Henri
  8. Mirjam Lammers:
    29 augustus 2014
    Hoi Melanie,

    Wat leuk om te lezen! Ik heb zijdelings wel wat van jullie acties meegekregen, maar ontzettend leuk ook om dit te kunnen lezen! Klinkt als een prachtig project! Geniet er lekker van na, veel succes met je mooie goede voornemens! Groeten, Mirjam Lammers